karşımızda binler mumluk bir lamba yanıyor
n'apalım akşamdır. uydurulmuş yıldızların çöreklendiği
elini elime alıp davut'la mızıka dinlediğimiz
benim kenarından bir ucunu kaldırıp baktığım –
sonra ürküp birden indirdiğim
biz küçük adamlarız. davut'la ben. şiirler okuruz.
Âşık olmuşluğumuz vardır. sapıtmışlara
peygamber olduğumuz
yoklukların sonuna vardığımız kapkara masmavi gözlerle
bilmişliğimiz yoktur. bağışlayıp inandılar. hamd ederiz
gelip dikilen bu ucuz akşamla yeni bir hüzne başlıyoruz
ama davut yok. yalan söyledim. davut ölmüş.
kaldırıp gömmüşler mi? bilemiyorum.
yakıp savurmuşlar mı? bilemiyorum.
o kalabalıkların toptan günahkâr olduğu yahut
bağışlandığı
akımsı kalın kumaşların kanlanıp kumlara belendiği
o kıvırcık sakallar ve kargılar döneminde
o bakır döneminde
o hep birden sayılmanın erinci döneminde
parçalayıp dağıtmışlar mı? bilemiyorum.
davut yok. yalan söyledim. onun sürekli ölmesi var yanımda.
elimi elime alıp mızıka dinliyorum
yeni bir hüzne başlıyorum.
bu gidişe ben, tek başıma ayak uyduramadım
pencerede bir elleri öbür kulaklarında
kıvıl böcek kurtları yavruları
karanlık bir yelkenden hızla boşalan kıllı tükenmez rüzgâr
şehirler. yolları boyunca dükkânlar açık,
mostralar düzdük
bilimleri sürdük getirdik çılgın ateş yalnızlığımızdan
o bizi dövüp sövemeyen acemi, haydi yufka
yürekli tanrılar katına
kaldım. durmadan davut'u büyütüp öldürdüm.
başka üç kişi daha öldürdüm.
sonunda durdum sana başladım.
sana başladım. akşam mıydı?
gelip gelip gidiyordu havuzların balıklı boşluğu
heykellerin ayıpsız çıplaklığı
davutsuzduk. umutsuzduk. umutsuz kalmak iyiydi.
iyiydi, dinlendiriyordu. dönendiriyordu.
kara kara kuyulara kapandık. korktuk. çıkmadık.
bu benim gerçeğim. durmayıp şarkı söylemek.
durmayıp yalnız kalıyorum. ufacık, yeşilli adalarda.
yalnız kalmaya savaşıyorum. kadınlarla. erkeklerle.
çocuklarla.
tarihlerle, bilimlerle, kalabalıkla savaşıyorum.
büyük tapınaklar kuruyorum. kara taştan. kalın
arabalar koşuyorum
kendim girip tek başıma tapınıyorum. yaralarımı sarıyorum.
birden bir yerden o ışık. bir yerden o ses.
artık sana attığım temeller tutmuyor.
çünkü sen hiç yoksun. hiç olmadın.
*Fotoğrafı gönderen: Gözde Öz
